Een jaar of 18, 19, misschien wel 20 jaar geleden, ik weet het niet meer precies, maar het was lente of zomer, in ieder geval was het een heerlijke dag waar de meeste mensen zonder jas buiten liepen en genoten van het mooie weer. Die middag zat ik in de tuin te lezen en op een gegeven moment hoorde ik de buurvrouw van een paar huizen verderop aan haar dochter, die toen een jaar of vier was, vragen of ze van de aardbeitjes had gesnoept. Iedere keer dat de buurvrouw het aan haar dochter vroeg, kreeg ze nee te horen. Tot de buurvrouw op een gegeven moment tegen haar dochter zei dat ze aan haar gezicht kon zien dat ze de aardbeien had geplukt en had opgegeten, want haar gezicht zat helemaal onder de aardbeien. Ondanks dat ik niets kon zien door de hoge schuttingen, kon ik het evengoed wel voor me zien. Ik moest echt mijn lach inhouden en aan de stem van de buurvrouw kon ik horen dat ze ook moest lachen, want ze klonk niet boos, maar zei het op een lachende manier. Wel kreeg de dochter te horen dat ze dat niet meer mocht doen. Of de dochter zich daaraan gehouden heeft, weet ik niet. Wel hoop ik dat haar moeder dat nog weet en dat ze dat af en toe weer aan haar dochter vertelt, want dit zijn leuke herinneringen die voor hun niet vergeten mogen worden. In ieder geval is ondergetekende dat nooit vergeten en moet ik er altijd weer aan denken als ik aardbeienplantjes zie.
Reacties
Een reactie posten