Vragen die je van kinderen kunt hebben, maar niet van volwassenen

Er zijn zo van die vragen die heel irritant zijn als een volwassene die aan je stelt. Vragen die of nieuwsgierig zijn bedoeld of controlerend. Vragen die kinderen wel kunnen stellen omdat dat anders is dan als een volwassene ze stelt. Een van die vragen is, 'wat ben je aan het doen?'. Van kinderen kan ik die vraag hebben en dan is ligt het aan mijn bui en wie het is, hoe ik erop antwoord. Niet ieder kind kan tegen een grapje en meestal weet je dat wel of zie je dat op een of andere manier wel aan het kind. Afhankelijk van waar ik mee bezig ben, zal ik er ook uitleg bij geven.
Een andere vraag die een kind wel kan stellen is, 'waar ga je heen?'. Ook hier ligt het weer aan mijn bui en aan het kind wat voor antwoord ik geef. Soms ben ik eerlijk en zeg ik waar ik heen ga en een andere keer zeg ik dat ik dat niet weet en wel zie waar ik heen ga.
Het zijn twee vragen die ik van kinderen kan hebben, omdat ze nu eenmaal nieuwsgierig van aard zijn en ze die vragen ook niet met bijbedoelingen stellen. Als ze eenmaal antwoord op hun vraag hebben, dan is meestal de kous af en gaan ze of naar een ander of ze gaan verder met waar ze eerst mee bezig waren.
Deze twee vragen kan ik over het algemeen niet hebben van volwassenen, behalve van mijn man, maar dat ligt anders en is goed bedoeld, maar als een ander dan mijn man die vragen stelt, dan vind ik dat niet leuk. Evengoed hangt het van de volwassene af. Van de een kun je meer hebben dan van de ander. Dat is heel normaal. Meestal wordt die vraag gesteld omdat men nieuwsgierig is, omdat men alles van je wilt weten om wat voor reden dan ook. Bij volwassenen komt het vaak bemoeizuchtig over, die er dan ook nog eens hun mening over willen geven, of je dat nu leuk vindt of niet. Het voelt ook aan of ze je om wat voor reden dan ook willen controleren. Stel je de vraag waarom ze dat willen weten, dan krijg je meestal als antwoord dat ze gewoon nieuwsgierig of belangstellend zijn, dat ze graag alles willen weten. Ik vind dat goed, maar ik wil niet altijd alles vertellen en niet altijd vertellen waar ik naar toe ga en hoe lang ik weg blijf, dat is aan mij en mijn man en verder hoeft niemand anders dat te weten. Vaak is het ook duidelijk waar ik mee bezig ben, zoals als ik bijvoorbeeld buiten een boek zit te lezen of als ik buiten aan het tuinieren ben, dan moet ik echt op mijn tong bijten om geen flauw antwoord te geven als men vraagt wat ik aan het doen ben. Ik vind het niet erg als men vraagt welk boek ik aan het lezen ben, dat is anders en dat is meestal ook een oprechte en belangstellende vraag waar ik graag antwoord op geef.
Ik begrijp het als mensen me een oude zeur vinden, maar het is zoals ik het zie en wat me kan irriteren. Je zult mij niet de vraag horen stellen wat je aan het doen bent. De andere vraag wil ik nog wel eens stellen, maar dat hangt dan echt van de persoon af. Als die persoon bijvoorbeeld zegt dat hij of zij een dagje of een tijdje weggaat, dan wil ik wel vragen waarheen en dan heb ik er ook geen moeite mee als men mij die vraag stelt als ik zeg dat ik een dagje wegga. Dat is toch anders.