Duiven op het zolderdak

 

Dit gedicht schreef ik jaren geleden voor een site die niet meer bestaat.

Ik word wakker in het onderbed van het stapelbed bij mijn oma op zolder.
En nee, dat is geen kolder.
Ik hoor getrippel en gekoer op het dak.
Geen enkele duif is een luilak.
Roekoe, roekoe, gaat het de hele tijd.
Soms lijkt het wel een wedstrijd,
Wie het mooist kan koeren.
Gek genoeg kan ik daar jaren later nog van ontroeren.
Voor mijn gevoel waren die duiven altijd op het dak bij mijn oma.
Net zoals de geur van koffiearoma.
De koffie stond altijd klaar voor Jan en alleman.
Op tafel stond het suikerpotje en de koffiemelk-kan.
Er werd dan gezellig gebabbeld.
En soms door een hond van de visite om een koekje gebedeld.
Uiteraard kreeg die meestal zijn zin.
Dat was voor hem een gewin.
Toch had mijn oma meestal de grootste praatjes als ze op de praatstoel zat.
Wat een gezelligheid was dat.
Kon ik nog maar één keer gezellig bij haar op visite.
Wat zou ik dan genieten.

Oma, ik mis je.